Verschillende mensen hebben in Nederland de conferentie en aansluitende training gevolgd. Vaak waren zij al jaren Christen. Zoals zovelen hadden ook zij de dingen waar zij tegenaan liepen al jaren lang geaccepteerd om mee te leren leven. Maar de Heilige Geest openbaarde in alle tederheid Gods waarheid en plan van vrijheid voor hun leven; openbaring over de oorzaken van grotere zaken zoals angst, depressie, woede en suïcidale gevoelens, maar ook over kleinere zaken zoals je onbekwaam voelen, of onzekerheid over eigen kunnen of bestaan. Ze kwamen allemaal aan het licht zodat Gods liefdevolle en krachtige genezing erin kon werken. Hieronder een aantal getuigenissen.
Diederike: angst – schaamte – terneergedrukt
Alhoewel ik al jaren christen was, worstelde ik nog steeds met angst. Ik heb daar verschillende keren gebed voor gevraagd, zelf voor gebeden en over gelezen etc. maar ik kreeg daar geen overwinning over. Eigenlijk schaamde ik me ervoor en had al half geaccepteerd dat ik daarmee dan maar moest leren leven. Daarnaast was er altijd iets wat mij terneer drukte, maar ik had het gevoel dat dat iets van mijn karakter was omdat dit mijn hele leven al speelde. Toen ik hoorde over de training van Catherina Fabiano wist ik één ding, daar wil ik deel vanuit maken, helaas mocht ik in eerste instantie niet mee doen, maar ik had er zo’n verlangen naar dat ik ben blijven bidden. Gelukkig werd mijn gebed verhoord, maar dat dit zoveel in mijn leven zou doen had ik niet durven bedenken.
Door de training bij Catherina Fabiano werd mij heel veel duidelijk, het onderwijs, de manier van bidden met elkaar opende steeds meer mijn ogen dat ik die angst en druk op mijn leven niet hoefde te accepteren en dat daar een oorzaak voor was. Wat mij in dit proces ook heeft geholpen dat ik zelf moest bidden en de Heilige Geest om openbaring moest vragen wat de wortel was van het probleem. Hierdoor ging ik veel bewuster door het proces van bevrijding heen en mocht ik ervaren dat Jezus erbij was toen ik werd afgewezen. Ik heb ervaren dat er een juk van schouders is afgenomen en dat ik nu in vrijheid mag leven.
Er is veel gebeurd tijdens die weken van training en ik moet nu moeite doen om me te herinneren wat er gebeurd is, het verleden draag ik niet meer dagelijks met mij mee, ik heb veel meer rust gekregen in mijn leven, waar in het verleden angst mijn denken bepaalde over sommige situaties, kan ik nu vanuit rust en veiligheid bij God er naar kijken.
Toine: prestatiedrang – angst voor mensen – geen hulp vragen – moeite met keuzes
Ik ben al lang christen. Ik liep al lang met problemen. Maar merkte met name door deze training dat ik er mee heb leren leven en niet de actieve verwachting had dat God daar iets in zou doen. Ik had wel geloof maar bracht dat geloof niet in de praktijk als het ging om deze gebieden die al zo lang in mijn leven ingesleten waren. Deze training heeft me geholpen om van God een verandering te verwachten. En als ik nu tegen thema’s in mijn leven aanloop als ik bijvoorbeeld moet presteren en ik heb angst voor mensen, zijn er nog steeds momenten dat wat ik geleerd heb hierop toepas. In mijn eigen stille tijd ontmoet ik God in de wortels van deze problemen; wordt ik geraakt door het vaderhart van God en weet ik dat deze confrontatie met waarheid in combinatie met zijn liefdevolle antwoord me helpt in het proces van meer op Hem gaan lijken.
Mijn hele leven van jongs af aan was ik iemand die de dingen zelf oploste. Ik was niet gewend om andere toe te laten in mijn nood of om hulp te vragen. In mijn leven in het hier en nu realiseerde ik me dat ik een enorme weerstand had om samen te werken met anderen en anderen mee te laten kijken in mijn leven. In deze periode van mijn leven ervoer ik dat God van me vroeg samen te gaan werken met anderen. Er was heel sterk iets in me dat weigerde. Ik had ook een weerstand om naar Jezus toe te gaan en een wortel te laten zien van dit probleem. In gedachten kwam ik terug op de middelbare school. Deze school was een hele grote school waar ik me verloren voelde. Ik zag mezelf staan voor de klas om overhoord te worden voor Engelse woordjes. De keer daarvoor kende ik de woordjes niet; het was niet bij mij aangekomen dat we moesten leren. Deze keer had ik ontzettend goed geleerd want ik wilde niet weer beschaamd staan voor de klas. Echter ik had de woordjes van de vorige keer geleerd en niet de woordjes die de leraar kennelijk voor deze keer had opgegeven. Dus kende ik het weer niet en ik durfde niet te zeggen dat ik de andere woordjes geleerd had. Ik voelde me kwetsbaar, vol schaamte en eenzaam voor de klas staan. Ik werd emotioneel geraakt bij deze herinnering. Ik nodigde Jezus uit in deze situatie. Ik keek, maar ik zag Jezus niet maar ook mezelf zag ik niet meer. Het volgende moment kreeg ik de indruk van mezelf aan de hand van Jezus in het paradijs waar hij me persoonlijk rondleidde en onderwijs gaf. Toen ik blij werd van deze gedachte nam Jezus me mee in mijn gedachten naar hoe hij optrok met de twaalf discipelen en zag ik mezelf bij Jezus waar hij mij onderwees te midden van een groep anderen. Deze beelden brachten me een enorme troost en bovendien deed het me van binnenuit verlangen om met anderen op te trekken onder leiding van Jezus. Sinds die tijd ervaar dat ik meer dan ooit visie heb voor samenwerking met anderen. Ik merk dat ik zowel in mijn huwelijk als in andere relaties me meer bij die ander betrokken voel en meer van mezelf laat zien aan de ander.
Aanvullend nog twee ervaringen. Ik heb niet alles meer even helder. Het is wel even een worsteling om dingen weer terug te halen nu ik het opschrijf, maar ook heel zegenrijk omdat ik me realiseer hoeveel ruimte het in mijn leven heeft gebracht.
Het onderwerp was de moeite om me aan mensen te binden. Ik vroeg de Heilige Geest waar hij me bij wilde bepalen. Ik zag mezelf alleen op het plein bij mijn ouderlijk huis. Ik realiseerde me dat mijn leeftijdgenoten verhuisd waren en ik alleen over was. Ik voelde me in de steek gelaten en bemerkte een boosheid daarover ook naar Jezus. Ik ervoer een weerstand om Jezus uit te nodigen. Toen ik dat toch deed, kwam er rust. Ik ervoer dat God zei dat ik begeleiding gemist had nadat mijn leeftijdgenoten uit mijn leven weg gingen. Ik vroeg Jezus me te laten zien hoe de Vader het bedoeld had. Ik werd geholpen om eerst leugens te verbreken die in me opkwamen zoals: dat ik het alleen moest doen, dat ik me niet meer aan mensen zou binden, dat ik geen gezonde relaties aan zou kunnen gaan. Ik heb vergeving gevraagd voor onafhankelijkheid in mijn leven en ook in mijn huwelijk. Ik heb vergeving gevraagd voor onafhankelijkheid in de generaties voor mij. Ik heb vergeving gegeven aan degenen die me verlaten hadden of niet voor me waren. Ik heb de leugen verbroken dat ik mijn leven op mensen moest bouwen. Ik realiseerde me dat ik vanaf dat deze bewuste leeftijdsgenoten uit mijn leven weg waren gegaan dat ik gestopt was kind te zijn. Ik ervoer diepe eenzaamheid. Ik ervoer dat God de Vader me oppakte en dat ik bij Hem moet zijn. Ik voelde dat Hij niets van me vroeg, alleen bij Hem zijn. Er was zoveel pijn. Hij liet me merken dat ik toost mocht ontvangen. In Zijn armen is het goed en veilig. Kort voor dit moment van gebed had ik God letterlijk gebeden om Zijn omhelzing. Zijn antwoord was heel intiem. Het verbrak de leugen dat relaties bedreigend zijn en dat ik niet belangrijk zou zijn. Ik merkte dat door deze ervaring een weerstand om met mensen op te trekken en mijn leven met hen te delen gebroken was. Sinds die tijd is het anders; ben ik meer vrij om van mensen te houden en van hen te genieten. Ik kan met meer vreugde invulling geven aan mijn liefde voor mensen.
Op een ander moment realiseerde ik me dat ik angstig was om keuzes te maken. Ik merkte dat ik geen beslissingen nam terwijl dat wel nodig was. Het gevolg was angst. Ik vluchtte voor de angst om het fout te doen. Ik vroeg de Heilige Geest naar een wortel van dit probleem. Hij bracht me terug naar een moment waarin ik als kind mijn vader vroeg of kinderen overspannen konden worden. Mijn vader merkte de noodschreeuw niet op en ik ervoer op dat moment de pijn van het niet gezien en gehoord worden. Ik nodigde Jezus uit. Hij knielde bij me neer, keek me in de ogen en zei: “Ik heb tijd voor jou”. Dit raakte me en maakte me blij. Ik ontving de zekerheid dat God me wilde helpen beslissingen te maken en dat hij me daarin wilde begeleiden. Diezelfde ochtend van deze ervaring heb ik de te maken keuzes gemaakt met Zijn hulp. Ik was zeer blij daarmee en had grote vrede over deze gemaakte keuzes.
Thera: onzekerheid – verlatenheid
Dankbaar is nog maar een klein woord, voor wat ik aan onderwijs en herstel met behulp van de bediening van Catherine heb mogen ontvangen. Zoveel heb ik beleefd dat het niet eenvoudig is om er een kort getuigenis uit te halen, maar hieronder een poging. Vanaf het moment dat Catherine begon uit te leggen hoe je laagdrempelig kunt bidden met anderen, heb ik besloten het direct in praktijk te brengen door te bidden met mijn kinderen. Hoe klein dagelijkse voorvalletjes soms lijken, het kan een diepe indruk achter laten in hun herinneringen. Zo herkende ik bij mijn oudste dochter een onzekerheid, dicht klappen bij sommige volwassenen. In haar reactie op de uitnodiging om hier voor te bidden, zie je de open harten van kinderen. Ze wilde wel bidden en in gebed vroeg ze waar haar onzekerheid vandaan komt en ze kreeg onmiddellijk de gedachte aan een situatie wat op school had plaats gevonden. Bij de vraag van haar aan de Here Jezus op dat moment, of Hij bij haar wil komen, zag ze Jezus zelf op het schoolplein staan. De genezing die ze nodig had ontving ze direct. En nu een paar jaar verder merken we nog steeds het verschil wat deze genezing haar heeft gebracht.
Ook persoonlijk merk ik iedere dag het grondige herstel wat de Here God door de trainingen en bediening van Catherine heeft gedaan. Ik kreeg in gedachten de herinnering aan mijzelf op twee jarige leeftijd. Deze herinnering is een van mijn eerste herinneringen en het heeft in het verleden een aantal jaren gekost voordat ik de herinnering begreep en kon plaatsen. Ik herinnerde me, staande naast een bord op Schiphol, net aangekomen in Nederland met de bedoeling naar een pleeggezin gebracht te worden. Een moment werd ik alleen gelaten en ik herinner me de intense verlatenheid op dat moment en de gedachte, “als ik alleen blijf dan kan ik alleen maar dood gaan.” Zijn aanwezigheid heb ik gevoeld terwijl deze herinnering naar boven kwam. Vlak daarna voelde ik een innerlijk verzet naar boven komen, ik wil niet naar het gezin. De gedachte die naar boven kwam was verrassend, “je hoeft niet te gaan.” Met deze gedachte ervaarde ik zo’n opluchting en heeft Catherine uitgelegd dat mijn vrije wil hersteld werd. En deze vrije wil heb ik van harte ingezet om dienstbaar te blijven in Zijn Koninkrijk. Wat ik zomaar heb ontvangen, voor niets mag ik weer doorgeven.
Jessica: inadequaat
Tijdens de conferentie was er een gebedsmoment. Het ging over basisschoolleeftijd en Catherine liep rond. Hier en daar hoorde je mensen snikken of wat dan ook. Zij sprak en ik kreeg op een gegeven moment een plaatje van mezelf aan de eettafel bezig met een werkstuk.
Maar ik kon er op dat moment niet veel mee. Werd afgeleid door verschillende geluiden. Wilde eigenlijk ook alles horen wat Catherine zei.
Later die avond was ik alleen en dacht weer aan dat moment. Dit keer kwam er meer van dat plaatje. Ik was bezig met een spreekbeurt en mijn vader hielp me. Ik was echt terug in die kamer. Zo apart, met al de emoties van toen. Voelde me zo inadequaat. Ik moest doen wat er gezegd werd en ineens was Jezus daar. Ik wilde dat eerst niet aannemen. Want zo was mijn redenering, toen was ik nog niet bekeerd. Dus hoe kon Hij daar nou zijn. Uiteindelijk kon ik niet anders, want Hij was er gewoon.
Hij kwam met Zijn rust en er was ruimte voor mij en dat was zo bevrijdend.
Vanaf dat moment durf ik meer uit te stappen in creatieve dingen.
Eerst trokken creatieve spullen me wel, meteen gevolgd met, “nee joh, dat kan ik niet”.
Nu vind ik het leuk om creatief bezig te zijn en denk ik ook dat ik het kan. Heb ruimte om het te mogen proberen.
Miriam: woorden van mensen – wonden – mezelf niet vertrouwen – onveilig voelen
Leugens!
Dat woorden die mensen zeggen impact hebben, is algemeen bekend, maar dat ik er ook last van had, tsja, daar had ik niet zo bij stil gestaan……
Na de conferentie bij De Hoop in het najaar van 2013 heeft God een aantal dingen in mijn leven grondig rechtgezet. Ik wil dat graag delen omdat ik geloof dat we de vijand overwinnen door het bloed van het Lam en door het woord van ons getuigenis (Openbaringen 12:11). Tijdens deze conferentie met Catherine Fabiano werd ik al vrijgezet van een vloek vanuit mijn voorgeslacht. Maar ik merkte in de week erna dat ik nog niet helemaal vrij was. Met mijn voorgangers zijn we toen door gaan bidden. God openbaarde dat er nog een wond in mijn leven was. Rond mijn tienerleeftijd heb ik ruzie met iemand gekregen die mij vervolgens vertelde dat ik niet te vertrouwen was. Ik realiseer me nu dat ik dat ben gaan geloven. In mijn werk heb ik veel te maken met vertrouwelijke gegevens. Mensen vertelden me dan dat ik er zo integer mee omging. Maar diep van binnen was er dan altijd dat akelige stemmetje…. ze moesten eens weten! God openbaarde de wortel van de wond, Hij liet mij zien wat Zijn plan oorspronkelijk was geweest en dat gaf diepe genezing.
Het mooie is dat als God een probleem oplost, Hij dat heel grondig doet. Ik had nl. ook altijd moeite met autorijden. Waarom, tsja dat werd mij niet echt duidelijk, het was gewoon zo. Maar na deze helende ervaring, is dat volkomen verdwenen! Precies op het moment dat ik ook veel met de auto op pad moest….. Ik kan nu in de auto stappen en ergens volkomen ontspannen heen rijden, terwijl ik daarvoor altijd angst en twijfel voelde. Wat niet zo raar is, als je bedenkt dat je jezelf niet vertrouwt……
Onveilig
Regelmatig had ik last van een onveilig gevoel, ik kon me zomaar ineens niet op m’n gemak voelen. Toen ik God in gebed om de wortel vroeg, openbaarde Hij een situatie uit mijn kindertijd. Ik was op het schoolplein en ineens sprong er een klasgenootje op mijn rug. Dit had voor mij een nare afloop: ik ben toen gevallen en liep een hersenschudding op.
God openbaarde waar Jezus was op dat moment. In eerste instantie stond Jezus aan de zijkant van het schoolplein, daarna en ik zag dat Hij mij troostte en optilde.
De leugens die door deze situatie ontstaan, zijn verbroken en het onveilige gevoel is er niet meer geweest.
Maar wat me bijbleef, was dat Jezus in eerste instantie aan de zijkant van het schoolplein stond. Toen ik aan de Heilige Geest vroeg waarom dat was, zag ik dat ik zelf een afwerende beweging maakte, waarna ik het woord ‘onwaardig’ zag en een gevoel van veroordeling kreeg. Toen ik de Heilige Geest naar de wortel hiervan vroeg, liet Hij me een situatie zien die plaatsvond op de zondagsschool. Ik moest een werkje doen wat ik eigenlijk helemaal nog niet kon; het overschrijven van teksten, terwijl ik zelf nog maar net kon schrijven. Toen ik het niet afkreeg, moest ik “nablijven”. Uiteindelijk is mijn vader me komen halen. Gods plan voor die situatie was zoveel beter: de juf had de teksten voor mij moeten opschrijven en ik mocht het mooi versieren……
De indrukken die ik hier opdeed waren een begin van de leugens van veroordeling, faalangst en zelfs angst voor God. Uiteraard zal de zondagsschooljuffrouw dit nooit zo bedoeld hebben, maar voor mij was dit een eerste indruk waar later andere indrukken deze leugens zijn gaan versterken.
Max: woede – suïcide
Ik was 13 jaar. Niemand wist dat ik al 10 keer naar de trein geweest was om er voor te springen. Ik had last van woede aanvallen, een boosheid en soms juist een gevoelloosheid. Niet dat ik persé dood wilde maar andersom vroeg ik me af: waarom zou ik niet doodgaan? Ik ging regelmatig naar het perron en koos een goede plek om te springen, aan het begin als hij nog hard reed. Ik telde af, maar steeds werd ik tegengehouden en ‘verlamde’ of verdoofde ik totdat de trein stilstond voor mijn neus. Daar baalde ik van. Achteraf denk ik: God greep steeds in, maar dat wist ik toen nog niet.
Daarnaast ervoer ik soms om iets kleins een woede die ik niet begreep. Ik uitte dat thuis verbaal of in het kapot maken van spullen.
Toen ik met Catherine ging bidden en vroeg waar die woede vandaan kwam liet God me iets zien: Ik ervoer eerst een donkerte, het ‘rook’ stoffig, ik hoorde harde bonken als van een bastrom.
Dat had te maken met mijn geboorte, ik was levenloos geboren en had dus moeite gehad met ademen totdat ik niet meer ademde. Toen heb ik samen met Catherine gevraagd aan God, hoe Hij het had bedoeld bij mijn geboorte. Ik voelde ruimte, lucht en ik zag een licht en een Hand van Jezus. Tegelijk hoorde ik muziek, zo mooi als ik nooit gehoord had, muziek waar ik erg veel van houd en dat kon alleen God weten.
Ik leerde dat mijn woede kwam van het moment van mijn geboorte. Ik was van binnen alleen nog maar gericht op overleven door mijn kritieke geboorte. Zodra iets in mijn weg kwam kreeg ik onbewust weer het signaal dat ik zou sterven en alles op alles moest zetten om te overleven en er tegenin te gaan. Toen hebben we de leugens weersproken. Ik zal niet sterven als iets niet gaat zoals het moet of zoals ik het wil. Ik zal leven en God zelf zal er voor me zijn en ruimte maken.
Ik was zo onder de indruk van Gods zachte, respectvolle manier van omgang met mij. Van zijn aanwezigheid en Zijn genezing. Dat ik nooit meer heb getwijfeld aan het bestaan van God en zijn liefde en aandacht voor mij. Ik wist nu ook dat Hij het was geweest die me steeds zachtjes had tegengehouden op de perrons, iedere keer. Daarna heb ik nog vaker gebeden voor andere dingen in mijn leven. Ik had namelijk ontdekt: Het is zonde van de tijd om te proberen menselijk op te lossen wat God goddelijk kan genezen!